Wiersze

„ Myśli poety mijającego dwa razy dziennie krzyż na Woli Mieleckiej, będący swoistym fundamentem nowej parafii"

Oto światłość niestrudzonej pracy

To tu — mijasz Go codziennie,
choć nawet
o tym nie wiesz.
To tu - przechodzisz obok Świadka,
choć nawet nie wiesz,
co dokonało się za Jego przyczyną.

(„I przymusili przechodzącego niejakiego Szymona Cyrenejczyka, idącego z pola, ojca Aleksandra i Rufa, aby niósł krzyż jego...")
(Mk 15,21)

Jakby na Znak Przymierza stoi tu Krucyfiks - symbol:
- Cudu
- Odkupienia
- Śmierci
- Powrotu.
A teraz: Nowego Kościoła.

Przechodniu:
Zatrzymaj się i pomyśl chwilę!
Nie bądź strudzonym pielgrzymem.
Każdy dźwiga krzyż samotnie, i na Twojej drodze
też znajdzie się Weronika.

Tres vidit et unum adoravit*

*Trzech zobaczył, ale jednego uwielbił.


Wola Mielecka 23.02.2007

Tu jest moje miejsce , tu jest mój dom

Ogień cichutko narodził się w kominku. Spokojnie i w moim domu nastała pani Jutrzenka. Słońce, które teraz podczas letniej pory nabrało mocy, swoimi promieniami zmieniło kolor sypialni. W jadalni zapach kwiatów zmieszany z wonią świeżo zaparzonej kawy obudził we mnie radość życia, niezdefiniowaną ochotę do działania. Imbryk również już nie spał, tak jak dziadek do orzechów i stare, średniowieczne chyba krzesiwo. Tylko kredens i świece-jeszcze trochę jakby trwając w lekkiej hibernacji, nie dały po sobie poznać tego, że świt nastał już godzinę temu. Zaczekają do wieczornej pory. Magiczny dom...

Mieszkam w nim sama, choć często wydawało mi się, że mam współlokatorkę- była nią Cisza, a chcąc lepiej sprecyzować jej imię- Samotność. Jednak jej obecność nie dała się odczuwać zbyt często z powodu magii, jaką emanował mój dom oraz miejsca, w jakim został zbudowany. Było to na Woli Mieleckiej, miejscowości, której początki sięgają aż XIV wieku, czasu, kiedy to o te ziemie zabiegali sami kasztelanowie. Wydawałoby się, że jest to zwykłe niewyszukane miejsce, jednak nic bardziej mylnego. Wystarczy choć na chwilę zatrzymać się na Woli, aby dostrzec jej ukrytą magię, piękno, specyfikę oraz nietuzinkowość, a przy okazji zrozumieć mnie oraz powody, dla których uważam ją za cudowne miejsce.

Po pierwsze: świt, który tutaj jest zawsze bardzo bliski. Taki dzięki niemu panuje spokój,,, Czyste jego przeźrocza stopniowo okalają las, łąki, koryto rzeki, pola uprawne, doliny, pagórki i wszystkie domostwa. Delikatnie i niewidocznie otwierają one niewidzialne oczy niedostrzegalnym dla ludzi przedmiotom. Widzi to tylko idealista...a taki właśnie jest świt. Niezwyciężony, od setek lat wita dzień ze swoją siostrą- różanopalcą Eos- boginią jutrzni, która pojawia się wśród oceanu nieba na swym rydwanie, ubrana w szaty koloru szafranowego. Cudowne zjawisko.

Po drugie: niezdefiniowany dotąd kolor tutejszego nieba- rankiem złoty, miedziany, pomarańczowy, później przechodzący w błękity, lazury, topazy, turkusy, przebity często jasną bielą Cumulusów, pod wieczór i noc zabarwiony na indygo, granat i czerń.

To właśnie noc jest trzecim powodem, dla którego chcę tu zostać, i jej czar, rzucający przez sen na moje zmęczone powieki. A Nyks - bogini nocy - przejeżdżając na rydwanie wśród gwiazd, siała ciemność; otchłań pozostawiona pod osłoną nocy jest jak boska źrenica. Gwiazdy, tworząc swoistą atmosferę, dzięki sekretowi i tajemnicy swojego istnienia, przynoszą kojący i spokojny sen.

Po czwarte: wiatr, a czasem wietrzyk. Po całym terenie Woli rozkładał swe skrzydła jak albatros, choć czasami pełen gniewu, kolejny raz radosny i spokojny. Jego pan Eol pozwalał mu na chwilę wolności: kołysanie drzewami, fale na łanach zbóż i łąk, a ja mogłam go czuć, mogłam go znać. Cudowne zjawisko.

Po piąte: łąki są kolejnym powodem - pola, jakich nie ma nigdzie indziej. Zieleń traw, ożywiona zieleń traw, jeszcze bardziej żywa zieleń traw i paleta kolorów, przeniesiona na kwiaty: maki — czerwień, chabry i szałwie — fiolet, kąkol i goździki — różowy, niezapominajki - błękit, koniczyna i rumian - biel, dziewanna i pięciorniki - żółć - głębokie, mocne barwy. Cud natury. A ich woń nie da się porównać do żadnego aromatu, zamkniętego we flakonikach drogich perfum. Łąki na Woli najpiękniejsze są rankiem, kiedy rosa delikatnie, niczym bryza ożywia wszystkie rośliny, dając im perlisto - mglisty nalot. Łuna bijąca od porannych łąk tworzy jedyny w swoim rodzaju wygląd - kolejny cud natury. Jeszcze większy czar panuje tu podczas wczesnego babiego lata — owinięte cienkimi jedwabnymi niteczkami kwiaty sąjakby z obrazu prawdziwego mistrza.

Po szóste: rzeka Wisłoka, biorąca źródła w Beskidzie Niskim. Nie wiem, czy widziałam kiedyś ładniejszą kotlinę. Dorzecze Wisłoki dopływu górnej Wisły, o powierzchni 4110 km2, właśnie na Woli, najpiękniej wkomponowała się, tworząc swoisty krajobraz, stanowiący raj dla natury — ptaków wodnych i dla wędkarzy. Sama często wędkuję, siedząc na kamienistym brzegu, wpatrując się w mgliste cienie drzew, łowię własne myśli. Cudowne miejsce.

Po siódme: Na Woli Mieleckiej od pewnego czasu jest miejsce szczególne -przeznaczone na budowę świątyni. Jest ono efektem pracy wielu mieszkańców i niestrudzonego księdza proboszcza Zbigniewa. Wspólnymi siłami zbudujemy tu Kościół, a raczej, już zbudowaliśmy - bo świątynia - to nie tylko budynek, ale parafianie, którzy go tworzą. To tu będziemy się modlić, szczególnie chwaląc Najświętsze Serce Jezusa. Nich do Nieba popłynie modlitwa o dalsze piękno naszej okolicy.

***

Czy teraz mnie rozumiesz? Czy potrafisz sobie wyobrazić, w jak pięknym miejscu mieszkam? Jeśli ciągle nie wierzysz, a słowa nie trafiły do twego serca, nie pozostaje Ci nic innego jak sprawdzić to przyjeżdżając na Wolę Mielecką.


Barbara Bernat ,    Wola Mielecka, dnia 22.02. 2007 r.

Organizatorzy:
· Wicherski Zbigniew
· Wolomielczanin
· Zespół Szkół w Woli Mieleckiej

Cel  konkursu:
- promocja Woli Mieleckiej
- popularyzacja twórczości literackiej
- odkrywanie i wspieranie talentów literackich
- prezentacja prac na stronach internetowych oraz w mediach.    


23 marca 2007 roku podczas Józefiady w Zespole Szkół w Woli Mieleckiej zakończony został konkurs
”Wola Mielecka w wierszu i opowiadaniach”.

Na konkurs swoje prace przysłali:

Bernat Barbara - wiersz : „Myśli poety mijającego..”
- opowiadanie „Tu jest moje miejsce, tu jest mój dom ”
Gazda Marcin       -wiersz  „Moja wioska ”   
Buziak Klaudia     - wiersz „ Moje miejsce na ziemi ”
Kłoda Angelika    - wiersz  „ Najwspanialsza wieś na świecie ”
Tomczyk Agnieszka - wiersz „Wola Mielecka ” 
Soboń Dorota            - wiersz  „ Moja Wola … ”  
Pycior Tomasz        - wiersz  „ Korzenie ”
Kusek Maria     - opowiadanie „ Śmierć z marchewka w dłoni ”
Kołodziej Justyna – opowiadanie „ Moja mała ojczyzna ”

Uczestnicy konkursu otrzymali dyplomy ,odtwarzacze MP3, oraz nagrody książkowe.

Galeria zdjęć

Recenzja wierszy i opowiadań

Wiersz ”Myśli poety” Basi Bernat jest wierszem ambitnym, bo odnosi się do skojarzeń i kontekstów kulturowych; wymaga od czytelnika dużego zaangażowania. Wiersze Marcina Gazdy i Klaudii Buziak to próba przekazania czytelnikowi swojej sympatii i przywiązania do małej ojczyzny. Pozostali autorzy, choć nie są tak zaangażowani w pisanie, dopiero „ uczą się poezjowania", starają się przedstawić piękno wioski, w której spędzają swoje dzieciństwo i młodość. Utwory ich są czasami niezbyt gramatyczne, ale to także wyraz przywiązania do Woli Mieleckiej.

W nadesłanych opowiadaniach praca Basi Bernat również wyróżnia się spośród pozostałych swoim kunsztem i precyzją języka. Ciekawa jest praca „Śmierć z marchewką w dłoni ”, która odwołuje się do wydarzeń z przeszłości. Opowiadanie Justyny Kołodziej zasługuje na uznanie, bo autorka dostrzega uroki Woli Mieleckiej, pisze o tym, co zachwyca młodą osobę.

przewodnicząca komisji konkursowej Agnieszka Leś


Nie pisz do szuflady

Wszystkich , którzy piszą wiersze lub opowiadania zachęcamy do udziału w następnej edycji Konkursu !!!

Wola Mielecka 24.03.2007r.

Zasady uczestnictwa:
- konkurs ma charakter otwarty
- treść wiersza musi być zgodna z tematem konkursu
- warunkiem uczestnictwa w konkursie jest przysłanie  wierszy oraz informacji o uczestniku:
* imię , nazwisko i adres uczestnika
* adresu poczty elektronicznej
* numer telefonu

Kryteria oceny:
- zgodność z tematem
- walory artystyczne
- nie publikowane wcześniej
- prace oceni komisja konkursowa pod  przewodnictwem P. Agnieszki Leś

Nagrody i wyróżnienia:
- Zostaną przyznane nagrody i wyróżnienia
- Wiersze będą publikowane w mediach, stronach internetowych .

Postanowienia końcowe:
- Prace należy składać do 28.02.2007 r. na adres:  Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
dopisek -Konkurs- wiersz o Woli Mieleckiej
- Przystępując do konkursu uczestnik zobowiązuje się do przestrzegania regulaminu.
- Prace zgłoszone po terminie lub niezgodne z tematem konkursu nie będą rozpatrywane
- Uczestnicy wyrażają zgodę na opublikowanie swoich prac.
- Organizator nie zwraca prac nadesłanych na konkurs

Komisarz konkursu :  Wicherski Zbigniew  tel. 0175812232, kom.503335615  www.wolamielecka.pl

Nie pisz do szuflady

Wszystkich , którzy piszą wiersze lub opowiadania zachęcamy do udziału w konkursie

ZAPRASZAMY DO UDZIAŁU W KONKURSIE!!!

Wola Mielecka 10-12-2006

Śmierć z marchewką w dłoni

(Opowieść z czasów ostatniej wojny)

Moi rodzice mieszkali w Dąbrówce Osuchowskiej. Gospodarstwo, które prowadzili, nie było ich własnością lecz wydzierżawione.
Niemcy wysiedlali mieszkańców Czermina i rodzina Zakręckich została dokwaterowana do nas. Czermin był kolonią niemiecką, a mieszkańcy tułali się po okolicznych wsiach. Połowa gospodarstwa wraz ze zbiorami należała do osadników.
Rodzina Zakręckich składała się z ojca Michała, dwóch córek – Janiny i Marii oraz syna Józefa. Ojciec był szewcem, a syn listonoszem, więc byli Niemcom potrzebni.

Córka Marysia została wywieziona na przymusowe roboty do Niemiec i wróciła dopiero po zakończeniu wojny.
Szewc Michał bardzo tęsknił za swoim domem. Często wybierał się do Mielca do swoich znajomych na piechotę, bo wtedy nie można było inaczej.
Pewnego razu wybrał się, jak zwykle, do Mielca w odwiedziny, ale znajomych nie było w domu i musiał wracać. Był głodny, zmęczony, chciało mu się pić. W czasie wojennym nie można było kupić nic do jedzenia w Mielcu.
Po przejściu przez most na Wisłoce znalazł się w Woli Mieleckiej i tu skręcił na drogę biegnącą w stronę Rzędzianowic. Zobaczył przy drodze piękny łan marchwi – to były pola dworskie. Michał postanowił wyrwać sobie marchewkę i posilić się w drodze do domu.

Biedny nie wiedział, że tej marchwi pilnował dozorca ukryty w krzakach tarniny w przydrożnym rowie. Dozorca ten nazywał się Koziara.
Zastrzelił biedaka trzymającego wyrwaną marchewkę w dłoni. Nie sprawdził dokumentów, nie pytał o nazwisko i tak bez jednego słowa zabił jak psa. Później po przeszukaniu ubrania dokumentów zastrzelonego człowieka nie znaleziono, bo Zakręcki zapomniał ich zabrać
z domu, ale to i tak nie miało znaczenia.

Dozorca Koziara przywołał przyglądającego się zdarzeniu mieszkańca Woli Mieleckiej i kazał mu wykopać grób, a następnie zasypać ciało tak, żeby nie było śladu. Nie wolno mu też było mówić o tym pod groźbą śmierci. Za wykonanie zleconej pracy dostał buty i ubranie ofiary.
Michał Zakręcki nie wrócił na noc do domu i rodzina wszczęła poszukiwania. Syn Józef sprawdzał ostatni dzień ojca bardzo ostrożnie i powoli zaczął się wyłaniać obraz ostatnich godzin życia Michała. Ludzie w Woli Mieleckiej szeptali z cicha o tej śmierci, a teraz dowiedzieli się, kim był zastrzelony człowiek.

Syn postanowił pomścić śmierć ojca i zgłosił się jako ochotnik na wojnę, z której już nie wrócił, bo poległ w bitwie. Córka Michała, Janina mieszkała z nami do końca wojny.Bardzo płakała po śmierci ojca i nie mogąc uwierzyć w taką śmierć, postanowiła odszukać człowieka z Woli Mieleckiej, który go pochował. Postanowiła rozpoznać buty, które szewc Michał własnoręcznie dla siebie wykonał.

Pewnego razu wybrały się z moją mamą do Mielca i w drodze powrotnej w Woli Mieleckiej wstępowały od domu do domu, aż znalazły tego gospodarza, który pochował ciało Michała. On wówczas nawet nie wiedział, jak nazywał się pogrzebany przez niego człowiek. A buty miał na nogach, pokazał je i opowiedział wszystko, jak to było. Tylko grobu już się nie udało odnaleźć, bo pole zostało zaorane.

Dziś po przeszło sześćdziesięciu latach od tej historii (wg opowiadań mojej mamy, która ma 93 lata), niezidentyfikowany grób Michała Zakręckiego znajduje się w Woli Mieleckiej zaraz za zakrętem po lewej stronie drogi w stronę Rzędzianowic.

Może w Woli Mieleckiej żyje jeszcze ktoś, kto pamięta tę historię sprzed tylu lat. Może pamięta więcej szczegółów o śmierci człowieka „z marchewką w dłoni” – Michała Zakręckiego, mieszkańca przedwojennego Czermina. A może, tak jak ja, ktoś posłucha opowieści babci lub dziadka i powstanie dalszy ciąg opowiadania o losach tej bezimiennej mogiły lub całkiem inne opowiadanie z czasów okrutnej wojny.

Maria Kusek     Breń Osuchowski, 2006