Uroczystość Bożego Ciała 2010

Po Mszy św. o godz. 9:30 mieszkańcy Woli Mieleckiej uczestniczyli w procesji do czterech ołtarzy, które wykonali: rodzice dzieci pierwszo - komunijnych, młodzież, która w tym roku przyjęła Sakrament Bierzmowania, Grupę Apostolską i mieszkańców Parafii pw. Bożej Opatrzności Woli Mieleckiej.

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej
Procesja do czterech ołtarzy jest odwołaniem do czterech ewangelii

Film z procesji

Uroczystość Bożego Ciała, zwana uroczystością Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej, wypada zawsze 60 dni po Wielkanocy. Kościół wspomina tego dnia Ostatnią Wieczerzę i ustanowienie Eucharystii. Radosny charakter tego święta wyrażany jest w uroczystej procesji z Najświętszym Sakramentem przez ulice w pobliżu parafii, w której uczestniczą wierni, służba liturgiczna i dzieci sypiące kwiatki.

Jest to wielkie święto Eucharystii w Kościele Katolickim celebrowane w pierwszy czwartek po pierwszej niedzieli, jedenastego dnia po Zesłaniu Ducha Świętego - Zielonych Świątkach, między 21 maja a 23 czerwca.

W Polsce obchody Bożego Ciała rozpoczęły się w 1320 r. w Krakowie i diecezji krakowskiej, wprowadzone tam przez biskupa Nankera; stopniowo wprowadzono je również w innych polskich diecezjach. Począwszy od XV w. w całej Polsce najważniejszym momentem obchodów Bożego Ciała są uroczyste procesje, które wychodzą z kościołów do czterech ołtarzy, przybranych zielenią (najczęściej gałęziami brzozowymi) oraz kwiatami, ustawionych na zewnątrz świątyń. Prowadzi je kapłan niosący konsekrowaną hostię w monstrancji Boże Ciało. Przy każdym ołtarzu jest śpiewana bądź czytana Ewangelia i udziela się wiernym błogosławieństwa Przenajświętszym Sakramentem., wystawia w nich obrazy święte, insygnia religijne.

Z obchodami Bożego Ciała i oktawy wiązały się liczne wierzenia, obrzędy i zwyczaje ludowe oraz praktyki magiczne, ochronne; były one skierowane głównie przeciwko burzom, częstym o tej porze roku, i ich następstwom oraz czarownicom, których aktywność nasilała się w okresie Bożego Ciała w celu przeciwdziałania ludzkiej pobożności. Wierzono powszechnie, że zielone gałązki brzozowe z ołtarzy mają niezwykłą moc magiczną i dobroczynną. Po przejściu procesji masowo je obłamywano i zabierano z ołtarza, aby wkopać w zagony i wszystkie narożniki pola, położyć w stajni i oborze, przechować w domu za świętym obrazem przeciwko burzy, gradowi, czarom, czarownicom i złym urokom. W rogi pola wkopywano także przepisane odręcznie teksty czterech Ewangelii czytanych podczas procesji (w każdy róg inną), aby słowo Boże strzegło upraw. Zwyczaj praktykowany głównie na dworach, czasami przejmowany przez chłopów, np. w Lubelskiem.

W całej Polsce w oktawę Bożego Ciała święcono wianki z ziół i kwiatów polnych i ogrodowych, zestawione i uplecione zgodnie z tradycją rodzinną, domową i regionalną najczęściej z rozchodnika, macierzanki, mięty, kopytnika, krwawnika, barwinku, jaskółczego ziela, grzmotnika, krzyżowego ziela oraz przybrane piwonią, dziką różą i jaśminem. Czasami przynoszono je do kościoła w Boże Ciało i pozostawiano na ołtarzu na cały tydzień, aby nabierały świętej, a zarazem magicznej siły. Poświęcone w oktawę stosowano w odczynianiu uroków. Zielem wykruszonym z wianka, sypanym na rozżarzone węgle okadzano dom, bydło, chorych ludzi. Dodawano je do różnych naparów leczniczych.

wichz

Zdjęcia z procesji