Ksiądz Jan Śpiewak urodzony w Wadowicach Górnych 22.06.1932 roku . Był najstarszym dzieckiem Karoliny z domu Leśniak i Józefa Śpiewak. W 1933 roku rodzina Śpiewaków kupiła działkę jednego hektara w Woli Mieleckiej na której wybudowała dom. W czasie działań wojennych na tutejszych terenach rodzina została rozdzielona. Wojska niemieckie były zakoszarowane na Woli Mieleckiej ,a mieszkańcy opuszczali domy i udawali się w bezpieczniejsze miejsca. Trójka dzieci Śpiewaków Jan, Stanisława i Eugeniusz przebywała u ciotki w Wadowicach Dolnych. Rodzice powrócili na Wolę Mielecką celem przyniesienia żywności. Ze względu na przesuwający się front, dzieci zostały przesiedlone dalej w stronę Dąbrowy Tarnowskiej. Ojciec i matka nie mogli odnaleźć dzieci ponieważ w tym miejscu stała linia frontu. Przez sześć tygodni dzieci przebywały w lasach żywiąc się leśnymi owocami i mlekiem od krowy, którą prowadziły ze sobą. Jan jako najstarszy z rodzeństwa miał na opiece siostrę i brata. Dzieci bardzo się bały. W lasach było dużo ciał żołnierzy i co chwila było słychać strzały.
Jedyną nadzieją była modlitwa i śpiew pieśni nauczonej przez mamę. Dzieci śpiewały pieśń do Matki Boskiej „Nie płacz już dziecino choć cię trapi ból, Maryja twa matka pod płaszcz jej się tul". Wtedy to powstało postanowienie, że po szczęśliwym ocaleniu i powrocie odda się na służbę Bogu. Pan Bóg wysłuchał modlitwy i dzieci powróciły szczęśliwie do domu w Woli Mieleckiej. Jan uczęszczał do szkoły Podstawowej w Woli Mieleckiej, a potem do Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu które ukończył w 1951 roku. Przez rok czasu był nauczycielem w Szkole Podstawowej w miejscowości Blizna. W 1952 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. Po pięcioletnich studiach teologicznych przyjął święcenia kapłańskie 23 czerwca 1957 roku. Pierwszą msze prymicyjną odprawił w dniu 24 czerwca w kościele parafialnym w Książnicach, homilię wygłosił ks. Władysław Węgrzyn pochodzący z Woli Mieleckiej pracujący w diecezji włocławskiej. Prymicje ks. Jana były wielkim wydarzeniem w życiu wioski ,ponieważ od ostatnich prymicji ks. Władysława Węgrzyna upłynęło 14 lat
Ksiądz Jan Śpiewak na pierwszą parafie został skierowany do Zakliczyna nad Dunajcem. Następną placówką była parafia Siedliska - Bogusz.. W 1962 roku ks. Jan mógł przeżyć wielką radość ponieważ jego brat z którym się modlili o szczęśliwy powrót do domu zostaje też kapłanem, po ukończeniu Wyższego Seminarium Duchownego w Poznaniu jako Chrystusowiec. Od 1962 roku ks. Jan pracuje jako wikariusz w parafii Chomranice koło Limanowej. Następnie pracuje przez rok w parafii Sarnów. Od 1968 roku zostaje skierowany do Łężkowic gdzie pracuje przez 6 lat. Następnie dwa lata pracy duszpasterskiej to parafia Wielogłowy koło Nowego Sącza. W 1977 roku zostaje mianowany proboszczem w Woli Łużańskiej. Jego największym hobby jest pszczelarstwo. Zakłada pasiekę ponad pięćdziesiąt pni uli. Zostaje nawet wiceprezesem związku pszczelarskiego województwa tarnowskiego.
W 1980 roku zostaje przeniesiony na proboszcza do parafii Biesiadki dekanat Czchów. Tam oddaje się całkowicie pracy duszpasterskiej i pracy na rzecz parafii. Jego staraniem zostaje wybudowany budynek punktu katechetycznego wraz z budynkiem gospodarczym. Ponieważ warunki mieszkaniowe były trudne podejmuje się w 1985 roku budowy nowej plebani, ks. Jan Śpiewak w 1986 roku otrzymuje tytuł Kanonika. Nowa plebania zostaje prawie wykończona, lecz niezmierzone są wyroki Boskie Na tej nowej plebani przespał się tylko kilka nocy. W sierpniu 1987 roku bardzo ciężko zachorował przeszedł dwie operacje w szpitalu w Tarnowie. Do końca życia bardzo interesował się życiem parafii, o czym niech świadczy fakt, będąc bardzo słaby w szpitalu w Tarnowie prosi lekarzy, aby pozwolili mu pojechać do swoich parafian by nacieszyć się dziećmi przystępującymi do Pierwszej Komunii Świętej. Niestety był bardzo słaby i musiał wracać zaraz do szpitala do Tarnowa.
Zmarł w dniu 6 czerwca 1988 roku. Pogrzeb odbył się w dniu 8 czerwca w parafii Biesiadki ,gdzie mszy św. przewodniczył oraz kazanie wygłosił ks. biskup Władysław Bobowski. Druga część pogrzebu odbyła się w kościele św. Mateusza w Mielcu .Msze św. odprawił
ks. biskup Bobowski a kazanie pożegnalne wygłosił ks. dziekan z Czchowa Józef Pamuła. W pogrzebie uczestniczyło wielu kapłanów oraz parafian z Biesiadek i Mielca.
Ksiądz Jan Śpiewak spoczywa w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Mielcu. Do spuścizny życiowej ks. Jana w miejscowości rodzinnej w Woli Mieleckiej należy funkcjonująca do dziś kaplica prywatna. Historia jej istnienia miała takie początki Ksiądz Jan Śpiewak zwrócił się do ks. biskupa w Tarnowie o pozwolenie na odprawianie mszy św. w domu rodzinnym i takie pozwolenie otrzymał w dniu 31 marca 1967 podpisane przez ks. biskupa Jerzego Ablewicza na kilka łat. Dotyczyło odprawiania mszy św. przez ks. Jana ks. Eugeniusza oraz księży gości.
Jedno mieszkanie zostało więc zgodnie z wymogami prawa kanonicznego wyłączone z użytku codziennego. Ustawiono tam ołtarz soborowy, na ścianie zawieszono krzyż z dużą figurą Pana Jezusa i obraz św. Józefa patrona rodziny. Msze święte były odprawiane z okazji odwiedzin przez kapłanów i w czasie wakacyjnych urlopów. Szczególnie msze święte, niedzielne gromadziły wielu wiernych z tej części Woli Mieleckiej W maju i w październiku sąsiedzi gromadzili się na nabożeństwa maryjne. Siostra zakonna w tej kaplicy prowadziła katechezę dzieci przedszkolnych .gdy religii nie można było uczyć w szkole. W czasie wizytacji biskupiej w parafii kaplice tą wizytował ks. biskup Józef Gucwa. Pozwolenie było przedłużane przez ks. biskupa na następne lata. W czasie uroczystości pogrzebowych ks. Jana, Jego brat ks. Eugeniusz zapytał .ks. biskupa Władysława Bobowskiego w obecności ks. prałata Stanisława Jurka co dalej z kaplicą? Odpowiedz była taka, że jeżeli nie przeszkadza ks. Proboszczowi to niech dalej funkcjonuje. I tak za pozwoleniem ks. biskupa Władysława Bobowskiego i przyzwoleniem ks. Stanisława Jurka proboszcza parafii św. Mateusza w Mielcu kaplica ta istnieje do dnia dzisiejszego. Nadal w czasie odwiedzin księży odprawiane są msze święte. W maju i w październiku prowadzone są przez matkę ks. Jana i ks. Eugeniusza nabożeństwa. Maryjne. Każdego roku w Wielką Sobotę święcone są pokarmy na stoły wielkanocne.
Do szkoły Podstawowej na poziomie szóstej klasy uczęszczał w Woli Mieleckiej, a zakończył ją w Mielcu w Szkole Męskiej „Pod Zegarem”. Na pójście do szkoły średniej, a nie zawodowej miał wpływ wychowawca w siódmej klasie p. Wojtowicz który doradzał wybór Ogólniaka. Rozpoczęcie szkoły średniej było w budynku Gimnazjum przy ul. Kilińskiego. W następnym roku ze względów ideologicznych gmach Gimnazjum oddano Liceum Pedagogicznemu ,gdzie nie było już lekcji religii. Ogólniak został przeniesiony do dawnej Szkoły Podstawowej Pod Zegarem”. Liceum Ogólnokształcące ukończył ks. Eugeniusz w Mielcu w 1954 roku.
Kapłani Towarzystwa Chrystusowego, nie mogąc wyjeżdżać w tym czasie za granicę do pracy duszpasterskiej ,po zakończeniu wojny objęli troską duszpasterską teren Pomorza Zachodniego. W pierwszym roku kapłaństwa Przełożony Generalny Ojciec Ignacy Posadzy zaproponował ks. Eugeniuszowi , by rozpoczął starania na wyjazd do Brazylii , do Polonii brazylijskiej. Praca kapłanów na Pomorzu Zachodnim wiązała się z wieloma utrudnieniami ze strony władzy ludowej. Nic więc dziwnego ,ze dochodziło do częstych konfliktów kończących się kolegiami do spraw wykroczeń. Takie kolegia przyczyniły się do odmowy otrzymania paszportu na wyjazd do Brazylii -. „Dla dobra Polski Ludowej nie można opuszczać kraju”. Po dwuletniej pracy w parafii św. Ottona w Pyrzycach .ks. Eugeniusz został przeniesiony do Szczecina, do parafii Najświętszego Serca Jezusowego, gdzie pełnił obowiązki wikariusza przez sześć lat. W Szczecinie wtedy działał Adam Pietruszka późniejszy organizator zamachu na ks. Jerzego Popiełuszkę. Ponawiane prośby o wydanie paszportu na wyjazd do pracy wśród Polonii Zagranicznej pozostały daremne. W latach 1970 -1972 ks. Eugeniusz był wikariuszem w Gryficach ze szczególnym przeznaczeniem do duszpasterstwa młodzieży.
Ks. Paweł Herudziński, syn Kazimierza i Barbary zd. Stokłosa.
